اربعین فرصتی برای تبلیغ «نظریه مقاومت»

در این چند سال اخیر که موضوع اربعین گسترش یافته ما باید فراوان موکب می‌زدیم امّا بجای این‌که دنبال این باشیم که مرغ بدهیم یا آشپز ایرانی بیاوریم و غذای لذیذ بدهیم باید دنبال این می‌بودیم که شاخصه‌های «نظریه مقاومت» و نوع عبور و گذارمان از سختی‌ها و تنگناهای تحریمی و فشارهای تحمیلی را به آن‎ها یاد بدهیم بسیار کارسازتر بود.

پایگاه تحلیلی مصداق/ امروزه ضروری‌ترین نیاز هر پدیده‌ی اجتماعی آسیب شناسی است؛ راه‌پیمایی اربعین بعنوان بزرگترین اجتماع انسانی جهان و بخاطر شرایط خاص خاورمیانه قطعاً نیازمند آسیب‌شناسی، پژوهش و دقت نظرهای ویژه‌ای است؛ در همین راستا با حجت الاسلام سید کمیل موسوی ریاست اداره‌ی تبلیغات اسلامی شهرستان ورامین و فعال فضای مجازی به گفتگو پرداختیم که مشروح آن به شرح ذیل تقدیم می‌گردد.
در این موضوع باید خدمت شما عرض ‌کنم که شما بیانات حضرت آقا را بررسی کنید و ببینید که آیا ایشان تا کنون از موکب‌داری به جهت تامین غذای زوار که توسط ایرانی‌ها انجام می‌شود تقدیر و تشکر کرده؟ نه خیر وجود ندارد؛ یک جمله از آقا به جهت موکب‌داری و تهیه غذا به ایرانی‌ها نداریم. یک جا دیدار کرده باشند ایرانی‌ها موکب‌دار که در عراق یا حتی ایران غذا تهیه می‌کنند یا کمک مالی کرده باشند نداریم. همه این‌ها به یک دلیل است که موکب‌داری برای تهیه غذا در اربعین ظیفه ما نیست. همه اصرار حضرت آقا بر موکب داری در اربعین پیرو پیوند فرهنگی است. من حتی به نقل از آقا شنیدم که فرمودند در میزبانی مردم عراق دخالت نکنید. من در رابطه با همین نگرش حضرت آقا به ماجرا دو سال اربعین تحقیق کردم. حقیقتاً با بزرگواری مردم عراق، نگاهشان به موکب‎‌داری از جهت تامین غذا توسط ایرانیان نگاه مثبتی نیست. ما دخالت می‌کنیم در کاری که به ما ارتباطی ندارد؛ اولاً زیست بوم فرهنگی آن‌جا را تغییر می‌دهیم، چطور؟ آن‌ها بستری با اعتقادات خودشان آماده کرده‌اند. آن‌ها اعتقاد دارند به امام حسین(ع) خدمت کنند بابت اتفاقاتی که سال ۶۱ هجری افتاده است و باید از زوارش پذیرایی کنند. در پذیرایی کردنشان هم هزارجور اعتقادات خاص دارند مِن جمله این‌که اعتقاد دارند این مسیر چون مسیر پیاده روی حضرت زینب(س) و اُسرای کربلا است باید سختی کشیدن در آن ملموس باشد؛ لذا تا چند سال پیش این‌ها غذای لذیذ نمی‌دادند با این‌که تواناییش را داشتند. این‌ها اعتقادی ندارند که این مسیر باید هتل شود و انواع اقسام غذاها موجود باشد که زوار راحت‌تر باشند. اتفاقاً این مسیر به دو دلیل باید سخت باشد اولاً درک سختی‌های اسرای کربلا و دوماً آماده سازی برای سختی‌های ظهور. ما نمی‌گوییم که در این مسیر مردم را مورد آزار و اذیت قرار بدهید ما می‌گوییم که در این مسیر مردم باید سختی‌ها را حس کنند که این مقاومت هم از گذشته عبرت شود و هم برای آینده برنامه.
نکته‌ای که حضرت آقا می‌خواستند و الان دو سه سال است که زمینه‌های آن مشخص می‌شود همین پیوند فرهنگی است. ما اگر برنامه مقاومت‌مان را برای مردم عراق و برای شیعیان جهان و سایر مذاهب که برای پیاده روی می‌آیند برده بودیم امروز مردم عراق اعتراضی به راهپیمایی نداشتند. ما وضعمان از نظر اقتصادی خیلی از عراق بدتر است، یعنی عراقی‌ها با پولشان به ایران بیایند می‌توانند زندگی شان را تامین کنند و برگردند و ارزش پول ملّی ما از آن‌ها خیلی کمتر است. حالا اگر در عدالت اجتماعی ما قوی‌تریم ولی از نظر اقتصادی ما ضعیف‌تر هستیم، ما سال‌هاست تحت تحریم‌های هفتاد برابر نسبت به لیبی هستیم و شدیدترین تحریم‌ها در طول تاریخ سازمان ملل را ما تجربه می‌کنیم ولی چرا ما مقاومت می‌کنیم و به خیابان‌ها نمی‌ریزیم چون فرهنگ مقاومت ما شکل گرفته است. چرا ما با این همه تحریم محور مقاومت را بعد از صد سال راه زمینی به اقیانوس و دریاهای مختلف و بازکردن گذرگاه بوکمال فراهم کردیم یعنی می‌توانیم به سوریه برویم و لب مرز اسرائیل از راه زمینی وارد شویم؛ چون ما فرهنگ مقاومت‌مان تکمیل شده است.
در این چند سال اخیر که موضوع اربعین گسترش یافته ما باید فراوان موکب می‌زدیم امّا بجای این‌که دنبال این باشیم که مرغ بدهیم یا آشپز ایرانی بیاوریم و غذای لذیذ بدهیم باید دنبال این می‌بودیم که شاخصه‌های «نظریه مقاومت» و نوع عبور و گذارمان از سختی‌ها و تنگناهای تحریمی و فشارهای تحمیلی را به آن‎ها یاد بدهیم بسیار کارساز تر بود. حال من نمی‌خواهم برخی از نکات را باز کنم، حتی برخی از موکب‌داران عراقی از موکب‌های ایرانی گله هم دارند. مثلاً موکب‌دار عراقی می‌گوید من یک سال زحمت می‌کشم و یک گوساله را پرورش می‌دهم، شیر آن را می‌دوشم و با پول فروش آن مجددا شیر فراهم می‌کنم که به موکب بیاورم و با عشق، به زوار امام حسین تقدیم کنم امّا الان ایرانی‌ها می‌آیند و کنار موکب من موکب برپا می‌کنند و شیر با طعم‌های مختلف و استرلیزه به مردم می‌دهند و بعد هم تبلیغات منفی می‌کنید. و یا از وزارت بهداشت که من گمان می‌کنم بنا را بر این گذاشته است که مبانی وحدت دینی و اسلامی را بزند شنیدم که متاسفانه یکی از معاونین آن گفته بود که از موکب‌های عراقی غذا نخورید چون مشکل بهداشتی دارد و این‎که با زوار هندوستانی و پاکستانی و افغانی زیاد مراوده نداشته باشید.

در هر صورت این نوع موکب داری ما ناخودآگاه همان حرف وزیر را آرام آرام عملی می‌کنند. من چند ده موکب عراقی خبر دارم که دو سه سال است به ایران می‌آیند و دنبال آشپز و مجموعه‌های ایرانی هستند که در عراق با پول آن‌ها غذای ایرانی درست کنند چون می‌گویند عزادرها بالاخره غذای این آشپزها و بهداشت آن‌ها را بهتر می‌پسندند. این عراقی‌ها الان به دنبال آشپز ایرانی هستند و همین موضوع بعدها ممکن است موجب تفرقه شود و خود مردم عراق به این موکب‌دارها اعتراض کنند که مردم ایران شما را تمیز نمی‌دانند و غذای شما را قبول ندارند و شما صرفاً هتل‌دار هستید و … .

فکر می‌کنم ما راه را اشتباه می‌رویم یکی این مسئله که در میزبانی مردم عراق به غلط دخالت کردیم و به جای فرهنگ سازی نظریه مقاومت به فعالیت‌های کم اهمیّت‌تر پرداختیم. شما قرار است به همه زوار اربعین از اقصی نقاط جهان درس مقاومت بدهید که همه با هم مقاومت کنند. بچه‌هایی که درست عمل کردند و توانستند با یمن و عراق و سوریه و فلسطین و لبنان و بحرین و قطر ارتباط بگیرند چون می‌دانید که ما ارتباط‌مان با جهان اسلام تنها از دو مسیر میسر است؛ پیاده روی اربعین و حج. در حج که تحقیقاً ارتباط‌مان با مسلمانان جهان قطع شده است چون اینقدر فشارهای وهابیت هست که نمی‌گذارند که ایرانیان با کشورهای دیگر ارتباط بگیرند. فقط یک جا می‌ماند که ان هم اربعین است. در این جا هم شما عوض این‌که محورهای این مفاهمه و گفتمان مقاومت و حکومت‌داری بر مبنای اسلام را ارئه بدهید، فرهنگ آشپزی‌تان را ارائه می‌دهید. چه فرصت عظیمی از دست رفته است. ما در دو سال گذشته زوار از تایلند، ویتنام، جنوب شرق آسیا پیدا کردیم؛ اگر بتوانید با این‌ها مرتبط بشوید و هسته مقاومت در آن‌جا تشکیل دهید چقدر می‌توانید حرف انقلاب را جلو ببرید؟ یک اشتباه ما این‌جاست که الان به اعتراضات عراق رسیده است. اگر ما این‌ها را توجیه می‌کردیم که اگر ما به عراق می‌رویم نه صرفاً برای خوردن غذای شماست بلکه همین رفتن و آمدن ما فرهنگ مقاومتی برای شما پدید می‌آورد که شما یاد می‌گیرید که چگونه جلوی آمریکا بایستید که در کشورتان پایگاه نظامی دارد.

دومین اشتباه این است که ما این فرهنگ عظیم پیاده روی که یک وفاق ملّی پدید می‌آورد و الان در اربعین وفاق جهانی پدید آورده است را بتوانیم در ایران هم جریان بدهیم. مثلاً شما از تهران که سوار ماشین می‌شوید تا لب مرز مهران چند موکب وجود دارد؟ شاید حدود ۲۰ موکب. این نشان می‌دهد که ما فقط ۲۰ موکب داریم که کار اربعینی می‌کند که مولفه القلوب است. اربعین وقتی من از ماشین پیاده می‌شود و جوانی چای دست من می‌دهد عاشق او می‌شوم فارغ از این‌که چه عقیده سیاسی دارد. حال بجای این‌که هر شهرستانی بعضاً با دخالت ارگان‌های دولتی در عراق که نیازی ندارد موکب می‌زنیم ولی در ایران که نیاز هست موکب نمی‌زنیم. باید این سمت موکب‌ها علم شوند تا قشر عادی و خاکستری که اصلاً اربعین نمی‌روند در این مسیر مثلاً کرج- قزوین افرادی که به رشت یا جاهای دیگر هم می‌روند موکب‌های اربعین را ببیند و صدایی هم به گوش این فرد بخورد، یک چای روضه هم بخورد، نمک‌گیر اربعین هم بشود. باید کاری کنیم که شور اربعین در کشور ما پدید بیاید البته نه این‌که شور اربعین در عراق را تحت شعاع قرار دهد. ده روز قبل از اربعین رسماً ایران سوت و کور است. یک برنامه وجود دارد به نام جاماندگان اربعین که من می‌ترسم همان را هم اینقدر برخی افراد شور کنند که راهپیمایی اربعین هم تحت شعاع قرار بگیرد. به حضرت آقا گفته بودند که می‌خواهیم برنامه جاماندگان اربعین را انجام دهیم و حضرت آقا فرموده بودند: «اگر اربعین را تحت شعاع قرار نمی‌دهد مانعی ندارد» اگر یعنی باید تحقیق میدانی انجام شود، باید دید که چند نفر می‌گویند خوب چرا پول ویزا بدهیم برویم عراق موکب را همین جا می‌زنیم. باید به این موارد دقت کرد. بیاییم همان مسیر اربعین کربلا را پرشور کنیم و مسیر کربلا را قدرت ببخشیم مثلا ۲۰ میلیون را ۲۴ یا ۲۶ میلیون کنیم و بزرگترین تجمع مذهبی تاریخ جهان پیدا بیاید و همه اسلام از آن متنعم بشوند.
اگر دقت کنید حضرت آقا در یادمان فتح المبین فرمودند: «مغناطیس اربعین و اباعبدالله در ایام اربعین شروع می‌شود». مغناطیس یعنی آن‌جا باید جذابیتی پیدا کند که همه به آن سمت کشیده شوند نه این‌که مشابه آن را ایجاد کنید که افراد به سمت‌های مختلف کشیده شوند. الان در روز اربعین هرکس از هرجا دوست دارد به سمت امامزاده شهرش حرکت می‌کند این که مغناطیس اباعبدلله در روز اربعین در کربلا؛ شد مغناطیس امامزاده‌های مختلف. امّا آقا این را نمی‌خواست.

مصداق/ در مورد وقایع امروز عراق و مشکلات عراقی‌ها چه نظری داردید؟
الان سه سال است که قبل از اربعین عراق اغتشاش می‌شود. دشمن سعی دارد جلوی پیوند فرهنگی، سیاسی و امنیتی بین ایران و عراق را بگیرد، لذا از هر حربه‌ای استفاده می‌کند شما شایعات بین عراقی‌ها و ایرانی‌ها را در چند سال اخیر بررسی کنید به نکات جالبی می‌رسید؛چرایی آن هم مشخص است. شما وقتی زنبور نیش‌تان می‌زند بالا و پایین می‌پرید. پهباد آمریکا به همراه تمام هژمونی نظامی ریز سوال رفت. انگلیس و نفتکش و تمام هژمونی نیروی دریای‌اش زیر سوال رفت. فرانسه و نقشه مذاکراتش و تمام گفتمان دیپلماسی‌اش روی هوا رفت. اسرائیل امنیّت ندارد چون ایرانی‌ها لب مرزش ایستاده‌اند، عربستان دیگر هیچ چیزی جز دست و پا زدن برای خروج از یمن ندارد، مقتدی صدر به ایران آمده است و به حضرت آقا می‌گوید قائد اعظم شما هستید، گذرگاه بوکمال باز شده است و راه تهران تا بلندی‌های جولان فراهم شده است. وقتی کشوری که قرار بود با فشار حداکثری تبدیل به حقیرترین کشور عالم شود حال به آقاترین کشور عالم در منطق مقاومت شده است، زنبور طوری جبهه مقابل را نیش زده است که حال او به هر وسیله‌ای بالا و پایین می‌پرد ولو شده وسط پیاده روی اربعین بیاید و به زوار اربعین فحش دهد که زوار اربعین جواب بدهند و بتواند یک فیلم دو دقیقه‌ای تهیه کند از درگیری در پیاده‌روی فروگذار نیست چون دستش به جایی بند نیست. باور کنید همه از شلوغی‌های عراق ناراحت هستند ولی من از ته دل می‌خندم نه به خاطر بدبختی مردم عراق بلکه به خاطر کوچک و حقیر شدن دشمن؛ دشمنی که روزی به ما می‌گفت اگر روزی بفهمم موشک دارید و می‌خواهید در مورد غنی سازی بالای بیست درصد تحقیق کنید یا سانترفیوژ نسل سوم و چهارم راه بیندازید پدرتان را در می‌آورم، الان پهباد ۲۲۲ میلیون دلاری دشمن که سه برابر بودجه سپاه قدس ایران است را زدیم صدایش درنیامده است، نفتکشش را گرفته‌ایم صدایش درنیامده، اسرائیلش را محاصر کردیم، عربستان، گاو شیرد‌ه‌شان را به خواری و خفت انداخته‌ایم صدایش درنیامده است. برای اوّلین بار در طول اُپک ۵ میلیون بشکه نفت صادرات عربستان کاهش یافت. این دشمن اینقدر بدبخت شده است که می‌گوید من در اربعین دعوا درست می‌کنم تا فیلم بگیرم و منتشر کنیم. این اوج نقشه‌های دشمن است. ما در سرازیزی افتاده‌ایم و با سرعت به سمت عزت در حرکت هستیم و او دستش به ما نمی‌رسد.